Weer thuis!

Gisteren in de auto naar huis schreef ik deze blog, de laatste foto's volgen later nog.  

Het zit erop! Op dit moment zit ik met tante Lonneke en Mama in de auto op weg naar Nieuwerkerk. Vanmorgen vroeg heb ik, met een lach en een kleine traan, afscheid genomen van de laatste vriendinnen en nu rijden we alweer halverwege Duitsland. Wat kan een halfjaar snel gaan! Mijn tijd in Innsbruck is echt voorbij gevlogen, het lijkt gisteren dat ik alleen in de dorm aankwam. Het is alweer meer dan een maand geleden dat ik voor het laatste keer wat op deze blog geschreven heb, en in de afgelopen tijd heb ik nog het meeste uit mijn tijd in Oostenrijk proberen te halen.

Maar voordat dat kon, ben ik tot begin februari erg druk geweest met studeren. Geloof het of niet, maar voor 2/3 weken bestond mijn leven toch echt uit eten, studeren en slapen. Ik had een beetje geluk dat ik met mijn knie nog niet heel veel kon, mede door de toen vers gevallen sneeuw. Daardoor was er iets minder afleiding van onder andere ski-tripjes. Waarschijnlijk is dat wat betreft mijn studie wel een beetje mijn redding geweest. Wat ik nog wel gedaan heb zijn de Hahnenkammrennen in Kitzbühel bezocht. Dat is de spectaculairste Downhill race van het alpine-ski seizoen. Met 140 km/h skiën de mannen over de Streif, té bizar om te zien. Dat vinden niet alleen 60.000 andere toeschouwers, maar ook “sterren” als Arnold Schwarzenegger, Nicki Lauda en jawel, daar is die weer, DJ Ötzi. Naast de spectaculaire races, is het Hahnenkammrennen ook bekend voor de feestjes in Kitzbühel na de wedstrijd. Dat moesten wij natuurlijk ook meemaken en we belandden in een mix tussen Oktoberfest, Carneval en Apres-Ski, oftewel een erg vervelend feestje.

Daarna was het echt even gedaan met de pret en stond mijn tijd vooral in het teken van het afronden van mijn 12 vakken aan de universiteit en mijn knie-reha. De oefeningen die ik 2x per dag moest doen, waarvan 1x in de fitnessruimte (ook wel horror hok) waren een welkome afwisseling van het leren. En de progressie die ik met mijn knie maakte was natuurlijk erg motiverend. Van de tentamens heb ik nog niet alle resultaten terug heb, maar toe nu toe valt het zeker niet tegen. Het einde van de tentamenperiode betekende het begin van de vakantie. Omdat het ondertussen zo goed ging met mijn knie, ik liep zonder brace en krukken en kon zelf fietsen, had ik besloten niet eerder dan gepland naar huis te gaan en gewoon lekker tot eind februari in Oostenrijk te blijven. Dat betekende dus heel veel vrije tijd voor heel veel leuke dingen. Zo ben ik gaan schaatsen, rodelen (op de langste rodelbaan , museums bezocht (waarom?) en gewoon heel veel gezellige tijd doorgebracht met alle vrienden in Innsbruck.

Super leuk was ook het huis-(apres)-ski-uitje naar Sankt Anton. Bij de aankondiging was ik zo verdrietig, omdat ik niet mee zou kunnen, omdat skiën nog geen optie zou zijn. Maar daar werd gauw een stokje voor gestoken, de hoofdactiviteit was namelijk apres-ski en daar heb je geen kruisbanden voor nodig. Het werd een legendarische dag, compleet met schoolreisje gevoel in de bus, voor sommigen een beetje skiën, heel veel vrienden, veel bier en een apres ski die volledig door onze groep op stelten werd gezet. Genieten!

Super leuk was nog dat Maaike en Jiska nog een lang weekend langskwamen half februari. Naast stroopwafels en nasikruiden brachten zij natuurlijk een hoop gezelligheid. In hoog tempo heb ik ze het Innsbruckse leven laten zien, dat begon gelijk op vrijdagavond met een feestje in de Iglo. Maar uiteraard ontbraken de grote pizza’s bij L’Osteria, terrasjes en een bergwandeling ook niet op het programma. Ook zijn we een dagje met Federica naar München geweest, waar we onder andere concentratiekamp Dachau bezochten. En de laatste dag hebben we intens van het Kaiserswetter (heel veel zon!) genoten en tussendoor gerodeld. 

En na het vertrek van Maaike en Jiska werd het dan toch langzaam tijd om na te gaan denken over het vertrek terug naar Nederland, maar ik had nog 1 ding op mijn wishlist staan. Tijdens elke afspraak bij de fysio vroeg ik het weer, en bij mijn op een na laatste afspraak zei mijn fysio veelzeggend: er komt eindelijk weer verse sneeuw aan. En dat betekende voor mij alle seinen op groen om nog 1x op de lange latten te staan. Het ging en gaat immers zo goed met mijn knie, dat ik wel had bedacht dat dat kon, uiteraard alleen in goede condities en de kinderpiste. Dus afgelopen vrijdag was ik helemaal ready om weer te gaan, dat had niemand, inclusief mezelf, durven hopen in december, dus die eerste “afdaling” voelde haast magisch! Helaas was het weer heel slecht (veels sneeuw), dus we besloten niet te lang te blijven, zodat we alle tijd hadden om ons voor te bereiden op de grote farewellparty van de dorm, het motto van dit feestje was gelukkig niet hard huilen, maar vooral nog een keer hard feesten met elkaar.

Omdat voor afgelopen zondag nog perfect weer werd voorspelt en we nog een keer met elkaar wilden skiën, besloten we nog een keer naar Stubai te gaan. Ik bleef achter in het kinderland, hier iets minder kinderland dan in Seefeld, en het was de hele dag volle bak genieten. De zon scheen, we waren met vrienden, het skiën ging goed en de kaisersmarren smaakten heerlijk, wat wil een mens nog meer?!

Toen was alweer de laatste week aangebroken die vooral in het teken van inpakken en gedag zeggen stond. Maandag moesten allerlei bureaucratische dingen geregeld worden, dinsdag ging ik voor het laatst naar de fysio die mij met een groot dilemma wat betreft mijn knie naar huis stuurde en dinsdagmiddag waren mama en Lonneke er al! Extra vroeg vertrokken, zodat ze zeker wisten dat ik vandaag mee naar huis zou gaan. We hebben er nog super gezellige dagen van gemaakt en voor hen was het super leuk om te zien hoe soepel ik alles nu weer doe. We hebben lekker gegeten, gedronken en woensdag ook nog Swarovski Kristallwelt bezocht, Lonnekes lievelingsuitje! Gisteren was Arianna (uit Cecina :P) nog jarig, dus ’s avonds had ik mijn galgenmaal met de Italian Squad en Lisa, en dat was vooral bittersweet. De auto was al ingeladen, dus ’s avonds hoefde alleen nog de laatste afscheidsbriefjes geschreven te worden en kon het gedag zeggen beginnen.

Vanmorgen vroeg was ik de eerste die van vandaag zou vertrekken, en ondanks het vroege tijdstip stond er een uitzwaai comité klaar, zo lief J. Gedag zeggen ging dus met een lach en een traan, maar vooral een grote glimlach, dankbaar voor de fantastische tijd die we samen gehad hebben! Met een vat vol mooie ervaringen en herinneringen kom ik terug naar thuis thuis. Ondertussen zijn we Nederland binnen gereden, verwelkomd met de Nederlandse fileberichten en lichte paniek over de storm. Irritant, maar stiekem ben ik ook wel weer een heel klein beetje blij om weer terug in Nederland te zijn!